Niebieska Karuzela

Jeden ze zwyczajnych poranków, jesteśmy na placu zabaw w parku. Dzieci bardzo lubią bawić się na szybko kręcącej się karuzeli. Słychać radosne śmiechy. Prezes podbiega do karuzeli, raz, drugi, dziesiąty... Nie patrzy na dzieci, przebiega szybko obok nich. Na swój sposób jest jednak zadowolony z ich obecności. Mimo zaproszeń do wspólnej zabawy synek biegnie dalej, by po chwili wrócić... Dzieci tracą zainteresowanie i przestają go zauważać. On nie ma śmiałości na nie patrzeć. 

Chwile na placu zabaw to nasza codzienność, trójwymiarowa metafora naszego życia...

Przed nami pierwsza próba oficjalnego diagnozowania autyzmu. W Anglii nie wyróżnia się już Zespołu Aspergera. Mam przeczucie, że o tym miejscu będzie mowa na spektrum (in szaa Allah). 

Siedzę na werandzie naszego domu i trzymam w ręku list z terminem na wizytę w sprawie diagnozy autyzmu. W głowie mam milion myśli... Z diagnozą czy bez nasze życie wciąż będzie takie samo... Jestem pełna wiary, że razem przejdziemy wszystko. 

W mojej pamięci wracają obrazy jak dwuletni Prezes nie zawsze wołany przez siostry reagował na własne imię, myślałam, że być może za mało zwracamy się do niego po imieniu. Mała S powiedziała mi wtedy: "Mamo, może Prezes nie wie, że jest Prezesem".