Nasza parkowa zimowa wyprawa na "K2" :D

Od czasu akcji ratunkowej na Nanga Parbat (o której pisałam Tu) z zainteresowaniem śledzimy losy polskiej wyprawy na K2 zorganizowanej przez Polski Himalaizm Zimowy 2016-2020 im. Artura Hajzera. Mała S bardzo chce się wspinać, ale musi jeszcze trochę poczkać ponieważ na ścianie wspinaczkowej niedaleko naszego domu zajęcia organizowane są dla dzieci od 7 roku życia (in szaa Allah). Jestem bardzo szczęśliwa, że góry robią na córce tak ogromne wrażenie (alhamdulillah). Jeszcze nie tak dawno sama wydeptywałam ścieżki w Tatrach i Karkonoszach. Jak dla mnie wspinaczka to świetne hobby dla dziecka i sposób na spędzanie wolnego czasu. Mała S jest dosyć nieśmiała i nie lubi rywalizacji, więc pod tym względem jest to sport idealny (in szaa Allah). Oczywiście, że na początku pojawia się strach przed wysokością. Jest to jak najbardziej normalne zjawisko. Wspinanie się trzeba oswajać powoli :) Wspinanie się to też doskonała nauka odpowiedzialności. Kiedy dwie osoby połączone są linami nad ziemią, nie ma wyboru trzeba nauczyć się współpracy. 

Kiedy córki zobaczyły taką ilość śniegu od razu chciały się bawić w górską wyprawę. Dziecięca wyobraźnia jest niesamowita i tak zwyczajna górka w parku stała się słynnym ośmiotysięcznikiem! 

Masha Allah taki widok nas przywitał w sobotni poranek :)

Gotowi na wyprawę! :D

Bardzo się przydały ocieplane buty z Polski :D

Nasza okolica cała zasypana :)

Tyleee śniegu! Tyleee radości! :) (alhamdulillah)

Wiosna na chwilę się ukryła ;)

Taki cudny widok mieliśmy w parku (masha Allah)

Podchodzimy na "szczyt" :D

Mała S zdobyła szczyt parkowej górki "K2" :D

Ciepła kawa dla kierownika wyprawy ;P

Z ciastkiem! 

Prezesa bardziej interesowała karuzela 

Chyba nie ma dzieci, które nie lubią sanek :)

Córkom bardzo podobała się możliwość leżenia na śniegu 

Nie jest sztuką wejść na szczyt, bo najtrudniej jest z niego zejść ;)

Śnieg był zapowiadany w Anglii już od kilku dni, ale do naszego miasta dotarł z opóźnieniem. Dzieci nie mogły się doczekać żeby po raz drugi tej zimy ulepić bałwana i pojeździć na sankach (pierwszy raz udało się zobaczyć śnieg w grudniu - Tu i Tu). Jest to pierwsza zima (od kiedy mieszkam w Anglii), gdzie mogłam zobaczyć taką ilość białego puchu. Dzieci nie chciały wracać do domu z parku i na siłę musiałam przemarznięte wyciągać z ogrodu. Jednak pomyślałam sobie niech się bawią, taka okazja będzie tylko kilka dni. 

Na ulicach nie było prawie ludzi, oprócz polskich dzieci z sankami bawiących się koło polskiego sklepu. Większości moich znajomych Polaków zachowanie Anglików wydaje się śmieszne. Wykupiony chleb i mleko w sklepach. Zamykanie szkół i zakładów pracy. Jednak patrząc na angielski klimat taka śnieżna zima to wyjątkowe i niecodzienne zjawisko. Nasi pakistańscy sąsiedzi nie mają nawet ubrań, które umożliwiałyby wyjście w takich warunkach. W końcu na angielską zimę ubiera się kalosze ;) Ludzie nie są nauczeni odśnieżania ulic, czy posypywnia ich piaskiem. Ulice nie są też odśnieżane, ponieważ nie ma specjalnego sprzętu. Kierowcy nie zmieniają opon na zimowe. To wszystko sprawia, że lepiej i taniej zamknąć szkoły i miejsca pracy. W ten sposób można uniknąć wypadków i ogromnych kosztów z utrzymania spychaczy i sprzętu do odśnieżania. Śnieg będzie leżał na ulicach kilka dni (u nas był aż całe dwa dni) więc cieszymy się z wolnego i prawdziwej zimy, którą być może zobaczymy znów w Anglii za kilka lat...(in szaa Allah)

Cicho, biało, spokojnie...cudnie! 

W doskonałych humorach wracaliśmy do domu 

Prezes naciągnął mamę na kolejne autko, tym razem pakistański samochód wojskowy :D Córki skromniej wybrały duże lizaki :D

:)

W naszym ogrodzie też było sporo śniegu

Naszemu ogrodowemu żółwiowi spod śniegu widać było tylko oko ;)

Prezes za wszelką cenę chciał odśnieżyć żółwia :D

Nie mogło zabraknąć wspólnego ulepienia bałwana :)

Olafa udekorowała Mała S i Little Lady (masha Allah)

:)