Koronawirus a kysz!

"Licz na najlepsze, szykuj się na najgorsze" - mawia Jack Reacher, bohater książki Lee Childa 

Jak już wiecie w Anglii mamy dosyć oryginalne podejście do pandemii koronawirusa. Plan zakłada odwlekanie wprowadzania rozwiązań zamrażających życie w kraju. Premier Wielkiej Brytanii Boris Johnson zakłada, że i tak większość z nas prędzej czy później zostanie zarażona, przejdzie przez chorobę łagodnie i być może się uodporni. W Anglii zakłada się, że pandemia będzie zjawiskiem, które będzie trwało długo, więc nie można od razu wprowadzić wszystkich radykalnym rozwiązań, bo po jakimś czasie ludzie przestaną się do nich stosować. Mam niestety wrażenie, że większość nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia wirusem i dalej żyje jakby nigdy nic... Na początku Włosi też krzyczeli, że prędzej umrą niż zrezygnują ze spotkań towarzyskich, wyjazdów, restauracji itp. Umierają...

Szkoły w Anglii są dalej otwarte, ale moje dzieci ze względu na objawy przeziębienia i astmę Małej S mają się izolować. W takiej sytuacji w poniedziałek były ostatni dzień w szkole. Bardzo przeżywają całą sytuację i tesknią za swoimi szkolnymi przyjaciółmi. To nie jest łatwy czas także dla dzieci, którym trudno zrozumieć czym jest pandemia koronawirusa. 

Bardzo to ciężki czas dla nas wszystkich, którzy są daleko od swoich rodzin, często żyjąc na dwóch różnych kontynentach. Kiedyś tęsknotę uważano za chorobę psychiczną z objawami podobnymi do depresji. Faktycznie ją przypomina, a my emigranci często czujemy się cholernie samotnymi szaleńcami! (subhana Allah). W tej chwili bardzo boimy się o naszych bliskich, których zostawiliśmy w innych krajach. Strach wykorzystuje niezwykle umiejętność naszego mózgu do wykreślenia negatywnych wspomnień i tworzenia idealnych obrazów, za którymi tęskni się jeszcze bardziej. Widząc opustoszałe ulice mojego rodzinnego miasta, czy rozmawiając przez telefon z mamą ciężko powstrzymać łzy...
Jak przypominają specjaliści izolacja to najskuteczniejszy sposób na zahamowanie rozprzestrzeniania się koronawirusa. Jednak izolowanie się skutkuje pogorszeniem kondycji naszej psychiki. W izolacji jesteśmy od kilku dni, a już zaczynam odczuwać jej przykre konsekwencje. Jednym z głównych problemów z izolacją jest dla mnie to, że zaczynam tęsknić za tymi wszystkimi niedostrzegalnymi w codziennym życiu rzeczami, do których zwykle mam dostęp. Po zaprowadzeniu dzieci do szkoły mogę wpaść do ulubionej kawiarni, albo z aparatem w ręku wybrać się do parku. Przywitać się i chwilę porozmawiać z kimś na ulicy. Te drobnostki i interakcje, z których w sumie nie zdawałam sobie do tej pory sprawy, podnoszą mnie na duchu (alhamdulillah). Nie ma chyba jakiegoś jednego uniwersalnego sposobu by przetrwać izolację, ale staram się w czasie jej trwania kultywować swoje codzienne zwyczaje. Wstaje i kłade się spać o normalnych porach, aby zapewnić sobie wystarczającą ilość snu. Nasz dom jak przystało na angielskie warunki ma "ogromną" powierzchnię 60 metrów kwadratowych. Od kilku dni jesteśmy w nim zamknięci w pięć osób z 3 bardzo żywiołowych dzieci. To chyba cud, że jeszcze zupełnie nie osiwiałam! :D Na razie staramy się aktywnie i ciekawie spędzać czas, ale nie wiem na jak długo starczy nam zapału w tym zamknięciu. Nie ukrywam, że bez dobrej kawy i internetu ta próba byłaby nie do przejścia :)
W Anglii rozpoczęły się badania nad szczepionką i skutecznymi lekami w walce z zarazą. Mam nadzieję, że podobnie jak w Chinach i Korei Południowej nasze życie też za kilka tygodni wróci do normy.
Życzmy sobie zdroworozsądkowości i bezpieczeństwa! (in szaa Allah). 

Ostatnie kwiaty jabłoni...Mam nadzieję, że uda nam się też zobaczyć kwitnącą sakurę... (in szaa Allah)

Coraz więcej kwiatów magnolii :)

Wiosna...

Ostatni dzień w szkole...

Odrobina radości w tym trudnym czasie... Kilka dni temu Little Lady obchodziła swoje urodziny :)

Opustoszała Warszawa pokazana w filmie "City of Silence", gdzie skąpane w słońcu miasto wygląda jak po apokalipsie. Puste ulice, budynki, zamarły ruch samochodowy to sceny, które są nam znane tylko z katastroficznych filmów. Autor filmu Damian Popławski niezwykle obrazowo ukazał obecną sytuację w większości europejskich miast. Zdjęcia z drona pozwalają zobaczyć miasto z lotu ptaka. Wykorzystany w filmie utwór "Last Goodbye" autorstwa Erica Kinny powoduję, że oczy są mokre od łez. Widok Warszawy wymarłej przez pandemię koronawirusa jeszcze bardziej porusza uczucie tęsknoty za krajem i domem, które u emigranta chyba nigdy się nie skończy...