Człowiek w czasach zarazy & Ghost Town

"To, jak dziś wygląda sytuacja, to cisza przed burzą. Potężną burzą. Gdy patrzę na ludzi chodzących ulicami, do głowy ciśnie mi się parafraza fragmentu tekstu Gałczyńskiego, dotyczącego sytuacji przed wybuchem wojny światowej: "A wiosna była piękna tego roku"... A potem ten świat się skończył." - Marcin Popkiewicz 

"Każdy z nas nosi w sobie dżumę, nikt bowiem, nikt na świecie nie jest od niej wolny." - Albert Camus

Kilka dni temu skończyłam po raz kolejny czytać Dżumę Camusa, która wskoczyła na listy bestsellerów w wielu europejskich krajach. W obecnej sytuacji opisy zamkniętego Oranu przestały być nagle abstrakcją i fikcją literacką. Właśnie w tym trudnym dla nas wszystkich czasie warto wrócić do tej lektury, gdyż uświadamia nam ona, że z zarazą ludzkość żyje od wieków. Jak pisze Albert Camus - "Na świecie było tyle dżum co wojen. Mimo tego dżumy i wojny zastają ludzi tak samo zawsze zaskoczonych." Większość z nas jest pełna optymizmu, nie wiedząc, czy mamy ku temu jakiekolwiek powody. Graniczące często z lekkomyślnością dobre samopoczucie mieszkańców Anglii wynika z przekonania, które zawładnęło całą współczesną kulturą Zachodu, że przecież nic złego stać się nie może. Złe rzeczy dzieją się tylko w filmach, albo gdzieś daleko od nas. To właśnie w tym czasie nasze oczy powinny być skierowane na Daleki Wschód i kraje jak Chiny, Korea Południowa, Tajlandia czy Singapur, którym dzięki ogromnej dyscyplinie i pokorze udało się opanować pandemię koronawirusa. 

W latach 40. XX wieku z zarazą walczono podobnie jak teraz, czyli nakazem izolacji w domu. Pod domem zadżumionych stał stróż i pilnował, żeby nikt nie opuszczał domostwa. W powieści Camusa znajdziemy przejmujące opisy zadżumionego, pustego miasta: "Wczesnym rankiem lekkie powiewy przebiegają przez puste jeszcze miasto. O tej godzinie, pomiędzy zgonami w nocy i agoniami poranka, wydaje się, że dżuma ustała na chwilę w swym wysiłku i nabiera oddechu. Wszystkie sklepy są zamknięte." W objętym kwarantanną Oranie większość jego mieszkanców nie radzi sobie z zastaną sytuacją. Epidemia, która opanowuje miasto, wyzwala różne reakcje ludzi - przerażenie, tchórzostwo, apatię, ale też próby podjęcia walki z zarazą. Główny bohater doktor Bernard Rieux, który jako jeden z pierwszych przeciwstawia się chorobie i nie opuszcza miasta. Walka doktora Rieux z epidemią nie jest spowodowana tylko przysięgą Hipokratesa, ale wewnętrznym przekonaniem, że tak właśnie należy w tej sytuacji postąpić. Wie, że jemu także grozi zarażenie się i śmierć, jednak ani przez chwilę nie zastanawia się, czy warto się poświęcić. Wierność własnym ideałom broni człowieka przed chaosem świata (in szaa Allah). 

Sytuacje graniczne sprawdzają nas, a my w nich sprawdzamy siebie i swoje człowieczeństwo. W tych dniach nie patrzymy na drugiego z podejrzliwością, że może nas zarazić, ale patrzymy jak na drugiego człowieka, któremu jest tak samo ciężko w tej sytuacji jak nam. Mimo, że zachowujemy wymagany dystans fizyczny, to uśmiechnijmy się do ludzi mijanych w drodze na ulicy. Pokażmy, że koronawirus nie zabił w nas człowieczeństwa. Doktor Rieux nie miał złudzeń co do społeczeństwa Oranu, ale jednak wierzył, że: "w ludziach więcej jest rzeczy zasługujących na podziw niż na pogardę". Wciąż jesteśmy ludźmi, więc jak ludzie się zachowujmy i tego się trzymajmy w czasach zarazy. 

"(...) bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika, że może przez dziesiątki lat pozostać uśpiony w meblach i w bieliźnie, że czeka cierpliwie w pokojach, w piwnicach, w kufrach, w chustkach i papierach, i że nadejdzie być może dzień, kiedy na nieszczęście ludzi i dla ich nauki dżuma obudzi swe szczury i pośle je, by umierały w szczęśliwym mieście." A. Camus 

Pąki koreańskiej różowej magnolii :)

W ogrodzie kwarantanna jest znośniejsza :)

Śniadanie w Los Ogrodos :D

Nigdy nie sądziłam, że tak mnie będzie cieszyć polskie śniadanie! 

Nauka na świeżym powietrzu :)

PE! :D

Kolejna klasyka na popołudnie :)

Dobre wieści!