Szczyt człowieczeństwa

Czyż nie stworzyliśmy ziemi niczym łoże, a gór niczym podtrzymujące je kołki (Sura an- Na’ba 78:6-7) 

Z ogromnym przejęciem śledziłam akcję ratunkową na górze Nanga Parbat, w której brało udział czterech himalaistów. Uczestnicy polskiej wyprawy na K2 zdecydowali się ratować uwięzionych na Nanga Parbat Francuzkę Elisabeth Revol i Tomasza Mackiewicza. Podobnie jak połowa świata wierzyłam w happy end i uratowanie dwójki wspinaczy. W internecie jak zwykle przy takich sytuacjach nie zabrakło hejterskich komentarzy. Ludzie pisali: „A po co tam poszli?”, „Sami tego chcieli?", „Dlaczego mamy ratować kogoś za jego głupotę.” Bardzo to smutne jak w dzisiejszym świecie mało jest w ludziach empatii. Jest za to ogrom chęci oceniania czegoś, na czym się tak naprawdę nie znają. Nie ważne z jakich pobudek ci ludzie się tam wybrali – zresztą zapewne i tak ich nie zrozumiemy. Nawet jeśli jest w tym celu jakiś egoizm to nie nam to oceniać. Jako muzułmanka wierzę, że każdy ma swoje qadr (przeznaczenie) i drogę jaką zakończy swój ziemski żywot. Zakończenie życia w chwili osiągniecia czegoś, co się bardzo pragneło może być dla tej osoby najlepszym podarunkiem. 

Od studenckich czasów góry stały się moją miłością (alhamdulillah). Moje wyprawy to żadne wspinanie i ograniczone do Tatr. Jednak nigdy nie zapomnę tego cudownego uczucia móc się modlić na szczycie góry (masha Allah). W schroniskach często można było spotkać zawodowych wspinaczy. Jestem przekonana, że górują oni nad resztą ludzi hartem ducha, spokojem i harmonią. Nie ulega wątpliwości, że tylko ogromny wysiłek pokonania własnej słabości i konsekwentne stawianie czoła przeciwnościom może uczynić człowieka zachartowanym i dzielnym (in szaa Allah). Dzięki górskim wspinaczom możemy zobaczyć w naszym zwyczajnym codziennym życiu jak ogromna potrafi być ludzka determinacja w dążeniu do osiągnięcia upragnionego celu. Każdy z nas ma swoją Nangę Parbat w takim stopniu, w jakim jest w stanie unieść ciężar jej zdobycia. Nigdy nie możemy zapomnieć, że Allah (SWT) nigdy nie nakłada na duszę człowieka więcej, niż może ona znieść! (alhamdulillah).

Jeśli w opinii większości internautów wspinanie się nie ma sensu to można zaryzkować twierdzenie, że życie również go nie ma. Kiedy w naszym życiu brakuje Boga to każdy cel nie będzie miał wielkiego znaczenia...
Życie człowieka ostatecznie i tak jest czymś małym, trudnym testem, który jako muzułmanie mamy nadzieję zdać, by osiągnąć wieczne szczęście (in szaa Allah). To nasze zaangażowanie i oddanie Bogu nadaje sens temu, co robimy i całej tej otoczce zwanej życiem. Nie powinniśmy oceniać ludzi, którzy chcą zdobyć szczyty. Dla jedych tym szczytem będzie czas spędzony z rodziną, a drugich pragnienie stawania na szczytach świata. Jako muzułmanie nie możemy być sędziamy w sprawach, których nie rozumiemy – takie osądy zostawmy Bogu! W życiu bardzo często dzieją się rzeczy, których powód nie jest dla nas jasny, tak jest i trzeba po prostu to zaakceptować.  

Bardzo dobrze, że wszyscy nie jesteśmy tacy sami, mamy różne marzenia, możliwości, wiedzę i odwagę (alhamdulillah). W tej historii widzę szklankę do połowy pełna, bo mimo ze himalaiści szli uratować dwie osoby to uratowali aż jedną. Nikt nam nie obiecał, że spełnianie marzeń to łatwa sprawa...

Przed urodzeniem dzieci moim "szczytem" w który wkładałam ogrom serca była nauka studentów ;) 

Zdjęcia z góry Nanga Parbat pochodzą z Google Image